طوفانی که دو قطبی سازی ها دولت ایجاد می کند

به گزارش موج رسا; سید حسینی در یادداشتی نوشت،توجه به حاشیه بجای متن، تمرکز بر موارد دسته چندم بجای موارد اولویت دار و دور زدن مطالبات و خواسته های جامعه و رهبری با مانور بر روی دوقطبی های کاذب و تشدید آن، راهبردی است که هر چه بیشتر ادامه دار باشد آنچه درو خواهد شد طوفان است.

امروز با شرایط حساس منطقه ای و بین المللی، صدای واحدی که باید از کشور به گوش برسد و در برابر زیاده خواهی ها و دست اندازی های دشمن قد علم کند، به اولویت دسته چندم تنزل کرده و بجای آن پیگیری چرایی لغو کنسرت و عوض کردن جای سوال کننده و پاسخگو به راهبردی برای دولتی تبدیل شده که نتوانسته آنچنان که باید و شاید برنامه های اقتصادی خود را به پیش ببرد.

 تعطیلی دومینو وار شرکت های تولیدی و صنعتی، ورود شرکت های خارجی با سابقه نه چندان مطلوب به صنعت نفت و پتروشیمی ایران و همین اواخر تحریم شرکت ها و شخصیت های ایرانی ومصادره بنیاد علوی توسط آمریکا کارنامه ای برای دولت بجای نگذاشته تا بخواهد از آن دفاع کند.

 قرار داد جدیدی که با شرکت توتال فرانسه به امضا رسیده دقیقا در ورای همین حاشیه سازی ها صورت گرفته است. شرکت توتال در حالی وارد ایران شده و قرارداد امضا می کند که اولا در برابر خود ایران و تعهداتی که سالهای گذشته نسبت به ما داشته سابقه درخشانی ندارد و ثانیا این شرکت به دلیل آنچه که خبرگزاری های بین المللی رشوه به مسئولین دولتی در کشور مالت و اقداماتی مشابه با قراردادهای منعقده با عراق زمان صدام و همچنین ایتالیا عنوان می کنند و همچنین اتهامات برده داری واستثمار کارگران میانماری به بهانه ساخت لوله های نفتی، تحت پیگرد قانونی است. احتمالا دولت در پس این قراردادها نه به دنبال رونق و توسعه که به دنبال تکمیل پازل اتصال به غرب و توسعه با محوریت کشورهای غربی است.

لازم است به یاد بیاوریم که همین دو شرکت فرانسوی پژو و توتال که امروز دولت با عنوان سرمداران و پیشتازان سرمایه گذاران خارجی در پسا برجام از آنها یاد می کند، در زمان دبیری جناب روحانی بر شورای عالی امنیت ملی با بهانه های واهی و توسل به تحریم ها تمام مناسبات خود با ایران را رها کرده و علاوه بر اینکه تعدات خود را انجام ندادند و منجر به وارد آمدن خسارت به ایران شدند، به دلیل ضرر و زیان اقتصادی نیز از ایران شکایت کردند.

این شرکت های بد سابقه اروپایی جدای از اینکه سابقه درخشانی در به سرانجام رساندن تعهدات خود ندارند، در حالی برای سالهای طولانی و با سودهای هنگفت وارد پروژه های حیاتی و بزرگ ایران می شوند که پیمانکاران داخلی با قیمت ارزانتر و کارآمدتر می توانستند این پروژه ها را انجام دهند و با ورود این پیمانکاران، فعالان ایرانی بازار را از دست رفته دیده و در ادامه به تعدیل نیروی کار به دلیل نبود بازار فعالیت دست خواهند زد.

در واقع ورود این شرکت ها نه تنها منابع طبیعی و داشته های خدادادی ما را به غارت می برد بلکه منجر به رشد بیکاری و عدم کسب تجربه پیمانکار داخلی در امور توسعه ای و زبر بنایی شده و قطعا در آینده نیز نمی توانند با رقبای خارجی خود به رقابت بپردازند.